lunes, 12 de mayo de 2008

LATÍN MACARRÓNICO

Los poetas goliardos iban en la Edad Media de pueblo en pueblo haciendo parodias del latín eclesiástico. Compusieron muchos poemas en una lengua mitad romance mitad latín. A partir de un autor italiano que compuso un libro en esta jerga (Latino maccheronico) se difundió en el Renacimiento el concepto de latín macarrónico, deformación burlesca del latín clásico.
Por toda Europa surgieron poetas que creaban poemas en esta nueva lengua, que sólo la entendían los franceses en Francia, los italianos en Italia, etc. En España un seminarista se aventuró a traducir todo el Quijote en esta nueva lengua. He aquí el famoso comienzo:


In uno lugare manchego, pro cujus nómine non volo calentare cascos, vivebat facit paucum tempus, quidam fidalgus de his qui habent lanzam in astillerum, adargam antiquam, rocinum flacum et perrum galgum, qui currebat sicut ánima quae llevatur a diábolo. Manducatoria sua consistebat in unam ollam cum pizca más ex vaca quam ex carnero, et in unum ágilis-mógilis qui llamabatur salpiconem, qui erat cena ordinaria, exceptis diebus de viernes quae cambiabatur in lentéjibus et diebus dominguis in quibus talis homo chupabatur unum palominum. In isto consumebat tertiam partem suae haciendae, et restum consumebatur in trajis decorosis sicut sayus velarte, calzae de velludo, pantufli et alia vestimenta que non veniut ad cassum.
Ignatium Calvum, Historia domini Quijoti Manchegui, I, cap. I.

Lo que pasa es que para poder reirte a mandíbula batiente de este texto tienes que conocer muy bien el latín de Cicerón. Animo a mis lectores a que me hagan comentarios en latín macarrónico (latinus culinarius, se dice) o que traduzcan convenientemente el inicio del Quijote.

No hay comentarios: